Personalesse

De slang sliste: “Ach liefje, je bent toch ook speciaal? Iedereen is op zijn manier speciaal… Jij bent ook heel bijzonder… Echt waar!”

Ze luisterde naar de woorden en ze voelde ergens bedrog, maar tegelijkertijd hoorde ze ook precies wat ze wilde horen…

En de slang lispelde: “Je bent prachtig. Je bent bijzonder. Ik ken niemand zoals jij.”

En ze voelde zich prachtig en bijzonder en speciaal…

Ach, ze wilde al zo lang dat iemand haar speciaal zou vinden… Ze zocht al jaren naar iemand die haar speciaal zou vinden. Een paar keer had ze deze woorden eerder mogen horen, maar de woorden stierven weg in de gangbare stilte, of werden vervangen door woorden die veel minder zeiden. Maar nu, nu keek ze in de spiegel, en ze sprak met zachte tong, en ze wist zichzelf voor één moment te overtuigen.

Het moment duurde even, net lang genoeg om weer te weten hoe het was. De glimlach was echt. De glans op haar wangen… Maar toen keken haar ogen vreemd terug in de hare… Ze waren leger dan ze zich had voorgesteld. Haar subtiele tong bewoog nog voort in haar mond, alsof hij niet van haar was… Ze stopte het gekronkel. De woorden waren echt, maar de betekenis was verdwenen.

“Wat ben ik aan het doen?”
“Waarom wil ik speciaal zijn?”
“Omdat ik niet durf los te laten…”
“Wat durf ik niet los te laten?”
“Dat ik speciaal wil zijn.”

Verward ging ze met haar vingers naar haar gezicht, ze onderzocht haar gelaatstrekken. De vragende blik die ze voelde werd door haar spiegelbeeld beantwoord en zag er zo onwerkelijk uit… Was dit haar gezicht? Ze keek zichzelf dieper aan… alsof ergens achter haar ogen een echt antwoord lag verscholen… Ze wilde niet meer hardop tegen zichzelf praten. Ze leek wel gek. Maar ze had nog één vraag…

“Heb ik het echt nodig om speciaal te zijn?”
“Neuj…”

Ze keek niet meer naar haar spiegelbeeld. Met haar ogen open zag ze slechts een afbeelding van haar zelf. Dit waren niet haar ogen, dit was niet haar gezicht. Ze lachte. Dit was haar beeltenis, waar zij naar kon kijken, meer niet. Even was ze gelukkig. En even was ze vergeten dat ze zo graag speciaal wilde zijn.

Follow

groen

redeloos

om mijn heen

even zonder evenbeeld

ik weet niet hoe groot ik ben

Follow

Wat doet een chinees als hij nog productief wil zijn in 40 graden zengende hitte? Nou, heel andere dingen dan wij. Ik heb het niet over de nieuwe chinees, ik heb het over de oude, wijze chinees. Er zijn er nog een paar, maar ook China wordt steeds meer westers… dus laten we er vooral voor zorgen dat deze wijsheden niet verloren gaan! (Vooral niet, omdat ze echt werken!)

Ik heb nooit goed tegen de hitte gekund. Ik zweette niet voldoende en ik werd steeds waziger tot ik niets anders meer kon dan me ergens in een zwembad laten zakken. Ik kende geen andere manier dan deze: Als het heet is, ga je naar het zwembad. Maar ja, als je dan een leeftijd bereikt waarop je toch iets moet doen op een dag, dan wordt dat lastig. Ach, die paar dagen per jaar, dat komt wel goed, maar toen was het nog geen 2018 en wie weet wat de komende jaren ons zullen brengen!!!

Wat doet een wijze chinees niet?

• Je gaat niet op heetst van de dag in de zon. Vooral niet op rijst- en lotusvelden. (Iets wat ik een keer heb geprobeerd en dat is inderdaad af te raden.)
• Je gaat niet heftig sporten midden op de dag. (Ik maak hier onderscheid tussen heftig sporten en rustige lichaamsbeweging…)
• Je gaat geen gekke dingen ‘doen’, zoals plotseling hele dagen in een koud bad hangen, heel veel ijsjes eten, ijskoud drinken drinken, de hele dag hangen, van airco naar airco gaan… Dit wordt door de jonge meer westerse chinezen inmiddels wel vergeten, maar een oude wijze chinees doet dat dus niet.
• Je eet geen kilo vlees op een BBQ-feestje.
• Je gaat niet zonnen.
• Je slaapt niet uit.
• Je haast je niet, maar je treuzelt ook niet. Ik doel hiermee op je mindset. Je kunt je aan de hitte ergeren en vinden dat die jou in de weg zit, en dan doordouwen, alsof de hitte aan de kant moet, maar dat werkt niet. Je kunt je ook het slachtoffer voelen van de hitte, maar dan zak je langzaam steeds verder in elkaar.
• Je gaat niet continu in de weer met schermpjes (computer, laptop, tv, telefoon) die zo mogelijk nog meer hitte brengen.
• Je drinkt en eet niets waar veel hitte in is gestopt. Dan gaat het dus om gebrande, gegrilde of geroosterde etenswaren. Dat klinkt een beetje saai als je je hebt verheugd op een BBQ of een lekkere kop (gebrande) koffie, maar de wijze chinees heeft bedacht dat alles waar energetische hitte in is gestopt, in je lijf nog meer hitte veroorzaakt.

Wat doet een wijze chinees wel?

De tips hebben vooral betrekking op voeding en rustige lichaamsbeweging. Ik zal de andere zaken hier ook noemen, maar dat spreekt nogal voor zich.

• Als je in de zon moet zijn, bedek je je. Dat is niet alleen omdat chinezen niet graag bruin worden, maar bedenk je eens, heb je ooit een chinees plaatje gezien met een onbedekt persoon op een rijstveld? Je zet een hoed op, van stro, geen petje.
• Je houdt een rustpauze op het midden van de dag.
• Je brengt jezelf in een flow die je lang vol kunt houden. Je vloeit mee (zwetend en wel) met de hitte. Je bent niet aan het strijden tegen de hitte, noch aan het opgeven, je werkt samen met de hitte en je voelt wat je met je lijf kunt aanvangen (dit vraagt enige oefening).
• Je hebt een steviger bed. (Een matras waar je in wegzakt is misschien leuk in de winter, maar het is veel te heet!) Je kunt ook overwegen om (op een matje) op de grond te gaan liggen, mochten je botten dat toestaan.
• Je zoekt rustige vormen van lichaamsbeweging, denk aan hele milde yoga of aan het chinese chi gong. Die bewegingen helpen je om je lichaam te voelen en de energie (dus ook de warmte) los te maken in het lichaam, zodat je de hitte ook los kunt laten. Het is heel bijzonder, maar juist dat soort bewegingen hebben mij geholpen om te gaan zweten, waardoor ik af kon koelen. Als je teveel zweet, blijkt ook dat dit soort bewegingen je lichaam helpen om het zweten te reguleren. Te weinig zweet wordt genoeg en teveel zweet wordt voldoende. In elke stad zijn er tegenwoordig trainers te vinden in chi gong, zij kunnen je hier ongetwijfeld meer over vertellen.
• Je gaat ergens in de schaduw aan de waterkant staan. Of je gaat pootje baden in natuurwater. Je gaat niet verder dan tot je bovenbenen, misschien dat je vingers net het water raken. Vervolgens voel je hoe je onderkant in het ‘water’ leeft en hoe je bovenkant in het ‘vuur’ is gebleven. Kijk of je met meditatie de boel bewust kunt laten stromen tussen vuur en water. Dat doe je natuurlijk ook niet in de zon, dus het is misschien even zoeken naar een gelegenheid waar schaduw gecombineerd is met water waar je in kunt staan, als het al bestaat. (Pas op voor blauwalgen.)
• Je loopt (of staat) op blote voeten in het gras (in écht gras, geloof me, in kunstgras is het niet fijn lopen, vooral niet wanneer de zon er op heeft gestaan). Dit sluit aan bij de voorgaande punten. Je moet je lichaam helpen om te begrijpen hoe dat ook alweer werkt: hitte. De ‘aarde’ kan verkoelen, dus je kunt op je blote voeten misschien ook toestaan hoe de aarde jou verkoelt, van onderaf.
• Je oefent je in ‘niets’ doen of in ‘iets’ doen zonder ophef.
• Je gaat rustig aan van een hete plek naar een koude plek en andersom, zorg dat je geen ‘klappen’ krijgt. Ga je bijkomen in een kerk in Zuid-Frankrijk, haal dan diep adem wanneer je naar binnen bent gegaan, geef je lichaam de kans om te acclimatiseren. Als je naar buitengaat doe je dat ook, ga echt even bewust in de hitte staan, zodat je daarna weer samen met de hitte verder kunt bewegen. (Je kunt hem niet ontlopen, weet je nog?)
• Je drinkt lauwe ongezoete sojamelk. Dit is geen grapje, er zijn tal van drinkbare zaken die helpen bij het reguleren van je warmte. Een ander voorbeeld is lauwe groene thee. Een arabische tip: yoghurtdrank met wat zout (ja zout, niet met suiker) en munt. Gooi gewoon wat yoghurt in de blender met zout en munt. Klaar.
• Je eet alles wat kort is gebakken of (liefst kort) in water is gekookt. In water koken is een milde manier van verhitten, dat geeft weinig energetische hitte in je lichaam als je het opeet. Kort bakken geeft ook relatief weinig energetische hitte. Het is niet voor niets dat de wok (het kort verhitten) zo’n gemeengoed is in China.
• Je eet ook rauwe producten, maar ze mogen niet ijskoud zijn. Je lichaam gebruikt namelijk energie om ijskoude producten op te warmen zodat je die spijzen kunt verteren, in eerste instantie krijg je het dan een beetje koud, maar op termijn zet je je lichaam dus juist aan het werk, waar je het warm van krijgt. Gevoelige mensen kunnen dan ook echt buikpijn krijgen wanneer ze een ijsje eten terwijl het 40 graden is buiten. Niet doen! Sushi is ook nooit ijskoud.
• Je eet gefermenteerde producten, die zijn zeer aan te raden (zoek maar eens op wat er wel niet allemaal gefermenteerd is). Deze producten zijn al gedeeltelijk veilig voorverteerd (in zout) en dat maakt dat jij ze kalm en koel kunt verteren en je voedingsstoffen op kunt nemen zonder jezelf te verhitten.
• Je eet pittig, niet te pittig, maar wel redelijk pittig. Pittig helpt je om te zweten. Je zou denken, dat is toch vuur en hitte? Maar nee, dat is het niet. Pittig eten doe je om je poriën open te zetten en de hitte te verdelen in je lichaam en het naar buiten te werken. In alle hete landen eten ze PITTIG. Dat is niet voor niets. Je kunt effectief pit creëren met mosterd, mierikswortel, gember en pepertjes (peperkorrels zijn minder aan te raden in de zomer, omdat ze vaak gebrand zijn)…
• Je eet veel verse groente. Die verkoelen. Er zijn hele boeken geschreven over welke groente wat doet, maar dat strekt te ver voor een blogje van mijn hand.
• Je eet rijst. Gewoon doen. Eet eens een week alleen maar rijst (i.p.v. brood, aardappelen of pasta), geloof me!
• Je eet ‘s ochtends vroeg een stevigere maaltijd, met meer vet en meer granen en wat vlees. Al je andere maaltijden houdt je licht.
• Je eet grotendeels vegetarisch.

Voor een goed boek over eten, verwijs ik je door naar:

Voeding volgens de vijf elementen (er is ook een boek met recepten bij te koop, maar dit is de theorie)

Ik wens een ieder een aangename zomer…

Follow

Eenmaal gevonden weet je de weg, dat is echt zo, een short-cut naar waar je wezen moet. Er is een soort gat, waarvan je weet: Daar is het. En je weet: “…als ik nu zus of zo, dan zit ik d’r in!”. Maar het lijkt alsof ik weiger om d’r in te zijn. De weg: Allang afgelegd, allang bekend, maar koppig doe ik wat ik doe.

Sinds ik probeer om samen op weg te gaan, een weg van samen, ga ik hem vooral alleen. Hoe pijnlijk is deze conclusie… Je wilt samen, je gaat voor samen en hoe meer je daarin investeert, dat wilt maken, des te minder lijk je vervuld te zijn. Maar wat dan? Alleen gaan? En per ongeluk samen genieten van wat er per ongeluk is? Dankbaar, dankbaar, ja, natuurlijk!!!! Maar dat lijkt me weer het andere uiterste en dat ken ik al.

Ik wilde weten hoe dít was. Hoe is het wanneer je kiest voor samen? Verweven wilt zijn in samen, gewoon, omdat je er toch bent, en dit aarde is, en je mens bent… Dus why not? Ga het aan, leef het, doe het, en val en sta op… zoals normale mensen doen. Een tijdje terug bedacht ik mij: Mooi! Het is nu klaar met deze prachtige wijze en warme en onvoorwaardelijke glimlach van binnen… leuk leuk leuk, maar ga eens leven!!!! Doe eens mee!!!! Met je medemens!!!! Je weet wel, die niet zo zweverige varianten op het thema…

Goed. Ik doe dat.

En nu ben ik dus samen. Maar alleen. En vandaag was ik daar vreselijk bedroefd van.

Terwijl ik weet waar dat ‘gat’ is dat ik als een feestje ken!

Bewust kiezen voor een realiteit waarin hechten in samen en verwachtingen koesteren in elkaar een toekomst met hoop en verbinding wordt… Het is een mooi idee en ik wil het nog steeds proberen, maar hoe doe je dat als je niet tegelijk met je wezen in dat fijne ‘gat’ zit? Want buiten het ‘gat’ is hechten gelijk aan verlies, verwachten gelijk aan teleurstelling, toekomst gelijk aan vergankelijkheid, hoop gelijk aan angst, en verbinding gelijk aan eenzaamheid. In al deze facetten voel ik de kop van Janus die me doordringt met een pijnlijke DUALI-teit. Bah, wat klinkt dat zweverig, maar tis wel waar: Elke keer klappen de uitersten om de beurt tegen elkaar, volgen elkaar op, buitelen en tuimelen over elkaar, vertroebelen elkaar… Ik word er zooooo moe van… Het evenwicht dat je ervaart in het fijne ‘gat’ is ver te zoeken als je zo van hot naar her geslingerd wordt.

Nee, ik denk niet dat het nut heeft om een mensenleven te leiden zonder te lijden, zonder mens te zijn op aarde en in de dualiteit te leven, dit mee te maken… het lijkt alsof ik ervoor kies. Het lijkt ook alsof ik telkens weer mag kiezen, maar dan nog bewuster, voor dat ‘gat’ waar het een feestje is.

Wereldvreemd, word ik weleens genoemd. Wie verlangt er nu naar een ‘gat’?

(Note: Ongeveer de helft van de mensheid, laat de analyse maar aan Freud over…)

Ik verlang naar dat ‘gat’. Want er is daar eenvoud. En eenvoud is ook van deze wereld. Ik verlang naar eenvoud. EEN-voud. Maar wanneer kan ik deze oefening in ‘samen’ loslaten en zeker weten dat ik niets heb overgeslagen? Om vervolgens in EEN-voud samen te zijn?

> Doe wat mensen doen. Je weet wel, die gewone nuchtere varianten op het thema. En dan kom je vanzelf waar je wezen moet. Dat is ook een weg. Ook al ken je de andere weg al, deze ken je nog niet. Je hebt nog niet elke stap gezet.

Follow

Kom je helemaal nergens.

Ik heb de afgelopen jaren geprobeerd normaal te doen. Normaal zijn, dat zat er hoe dan ook niet in, maar je kunt in ieder geval normaal doen. Dacht ik.

Maar wat schetst mijn verbazing: Als ik normaal doe, dan word ik gek. Juist. We zijn eruit. Het ei is gelegd. Dit geldt waarschijnlijk voor iedereen, maar ik heb het net ontdekt. Ik zal het even uitleggen voor de mensen die totaal niet snappen waar dit over gaat…

Iedereen die me kent, die begrijpt dat ik niet zomaar op het idee kom om normaal te doen. Iedereen weet namelijk dat ik afwijkend ben, en uniek, enzo… zoals iedereen… en dat ik dat ook heb geaccepteerd. Mijn idee om eens ‘normaal’ te gaan doen, had dan ook niets te maken met normaal willen zijn of mezelf niet accepteren zoals ik ben. Nee, het zat anders!

Voor mij zijn er drie dingen belangrijk om te onthouden: I am living. “I” verwijst naar iets dat groter is dan mijzelf maar waar ik deel van uitmaak. Ik ga niet proberen om het onder woorden te brengen, ieder mag het voelen zoals ie wil. “Am” verwijst naar het wezenlijke van die “I” en ook naar het verwezenlijken van “I” in “Living”. En “Living” is dan dus de verwezenlijking, de actie, de beweging, dat wat we beleven. Goed. Ik kan aan alledrie deze zaken weinig veranderen. I am living. En zo is het. Maar HOE ik dat doe, daar kan ik wel iets mee, of althans, dat denk ik. In dit geval dacht ik: Ik ga ‘normaal’ doen. Dat was dus een bewuste gedachte.

Een paar jaar daarvoor was ik juist niet ‘normaal’. Ik zag/fantaseerde dingen (ieder mag zijn eigen conclusies trekken) die niet ‘hier’ en ‘nu’ waren en ik gebruikte deze informatie in mijn leven. Ik sprak erover met mensen, ik maakte keuzes die hier op gebaseerd waren en ik zette dingen in de wereld die hiermee op een lijn lagen… Het hoorde bij mij en bij mijn leven. Dacht ik.

En toen ontmoette ik een mens (dat gebeurt op deze aarde vaker) en die zei me: Het leven speelt zich hier en nu af. Er zijn overigens meer mensen die dat zeggen. Ik kon daar niets tegenin brengen en ik besloot om alles wat niet bij ‘hier’ en ‘nu’ hoorde naast me neer te leggen. Mooi zo! Ik ben hier. I am living. En meer hoef ik niet te doen. Ik ben per slot van rekening niet voor niets geboren, als ik niet ‘hier’ en ‘nu’ hoorde, dan was ik er vast niet geweest. Dus, weg met vroeger en later en weg met elders! Dat hoorde niet meer bij mij. Ik ging maar eens leven zonder al die inzichten/fantasieën…

Was best leuk. Voor een paar jaar. De wereld is wel een stuk saaier en het vreemde is dat ik ook steeds minder zag/fantaseerde. Dat voelde wat arm, maar ik had me voorgenomen om dit echt te gaan doen. En dan doe ik het ook. Nog een jaar later en toen verdween de glans… De glans die er daarvoor altijd was geweest, maakte nu plaats voor een soort grijze grauwe kleurloze repetitie. Ik verlangde steeds meer naar hele basale dingen (die ik juist dacht gemakkelijker te zullen vinden door eens normaal te gaan doen) zoals veiligheid en vertrouwen, om maar te zwijgen over inspiratie… Het bleek helemaal niet makkelijker om die zaken te vinden. De gewone aardse simpele behoeftes waren minstens 10x zo ongrijpbaar voor mij geworden en ik voelde me ongelukkig, onveilig, onzeker en leeg.

Totdat ik ineens last had van hele gekke dingen… Ik wilde net heel ‘normaal’ overwegen om een heel ‘normale’ volgende stap te zetten in mijn leven, toen ik helemaal leek door te slaan in al dat ‘normale’… En dat was gek. Ik heb me nog nooit zo gek gevoeld. Ik voelde me verantwoordelijk voor zaken waar ik me nog nooit verantwoordelijk voor had gevoeld, ik voelde me schuldig en ontoereikend wanneer ik mijn zaakjes (en dat waren er ineens nogal wat) niet op orde had, en ik voelde me oninteressant. Dat laatste was nog wel het vreemdste… Voor het eerst in mijn leven begreep ik niet meer wat een ander nu precies in mij zag…

Nou ja, er was dan ook niet veel meer te zien. Er was niet veel meer van mij over.

Wat je doet, is een uiting van wie je bent. En wie je bent, dat weet je niet, maar je kunt het niet zomaar eventjes veranderen, voor een tijdje. En toen ik iets ging doen wat ik niet was, toen bleek ineens dat ik op die manier nooit gelukkig kon zijn. En ik ben gelukkig een intrinsiek gelukkig mens, dus ik wist dat er iets niet klopte…

• Ik weet niet wie ik ben. Ik ben geboren en ik heb een naam, zoals iedereen hier, maar ik weet niet wie ik ben. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.
• Ik weet niet wat ik wil. Ik heb behoeftes en ik vind dingen leuk, maar wat ik werkelijk wil? Wat ik hier kom doen? Dat weet ik niet. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.
• Ik weet niet wat ik moet. Ik heb plannen en ideeën, wie heeft dat niet? Maar ik weet niet wat ik moet. Ik heb geen gebruiksaanwijzing bij mezelf gehad. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.

Toen ik normaal ging doen ben ik rond gaan lopen alsof ik wist wie ik was. Esther. Zangeres. Dirigent. Student. Vriendin van… En toen lag mijn identiteit daar zo duidelijk omlijnd voor me… Toen ik normaal ging doen, ben ik ook dingen gaan willen. Gewoon als Esther. Ik wilde zingen. Ik wilde werken. Ik wilde geld verdienen. Ik wilde studeren. Ik wilde gezond zijn. Ik wilde een leuke relatie. Een kind? Ik wilde normale dingen. Toen wist ik dus ook wat ik zou gaan doen. Ik ging doen wat ik wilde. En wat moest ik? Nou ja, normale mensen moeten voor zichzelf zorgen, moeten aardig zijn voor anderen en moeten op tijd naar bed. Zulk soort dingen. Ik deed dat allemaal.

Ik hield het maar een paar jaar vol.

I was dying.

*

Het was een mooi experiment. Nu weet ik in ieder geval hoe het niet moet en ik heb het echt geprobeerd. De hele mikmak. Niets geen mambojambo meer, alleen maar het hele normale aardse leven.

Wat ik heb geleerd is heel simpel:

Je wordt uniek geboren, met een unieke gevoeligheid. Net zoals iedereen. In die zin ben je normaal. Je ben niet beter dan een ander, ook niet slechter, maar je bent ook niet gelijk. Wel gelijk als mens op aarde, maar niet gelijk in wat je hier op dit moment beleeft… Iedereen is in essentie (in het groot, kosmisch gezien) met hetzelfde bezig, maar we zijn niet allemaal met hetzelfde bezig als we ‘hier’ en ‘nu’ zijn. Tenzij je ‘hier’ en ‘nu’ op filosofische wijze interpreteert als ‘overal’ en ‘altijd’ (waar ‘hier’ en ‘nu’ natuurlijk binnen vallen).

Dus als ik geboren word met een raar soort antenne waardoor ik zaken zie (of fantaseer) die ik kan interpreteren en die maken dat ik om kan gaan met mijn werkelijkheid, dan ben ik met iets anders bezig dan mijn buurman. Die ook een raar soort antenne heeft voor vuil, en dat interpreteert als bedreigend, en dus de hele dag poetst. Of anders dan een vriendin van me, die een raar soort antenne heeft voor leugens, die ze heel goed kan herkennen… En dat is maar goed ook! We hebben allemaal dezelfde zintuigen en het is voor ons allemaal belangrijk om te interpreteren wat we waarnemen. We hebben onze zintuigen niet voor niets. Kun je dan niet meteen zeggen dat je ook de scherpte van die zintuigen niet voor niets hebt? Als we niet interpreteren, dan worden we gek (of we zijn verlicht en laten alles los, ook een filosofie, maar het leeft wat onhandig). Hoogsensitieve mensen praten dan al snel over ‘teveel prikkels’ en mensen die gewoon moe zijn (normale mensen?) zeggen dan ‘drukte’. Maar wat er eigenlijk aan de hand is, is dat die mensen niet meer kunnen interpreteren wat zich wel allemaal aandient, en als dat te lang duurt, dan word je gek.

Als ik dus zie/fantaseer wat ik zie/fantaseer maar ik weiger te interpreteren wat ik zie/fantaseer want ik had me voorgenomen normaal te doen: Dan word ik na een tijdje gek. Eerst moe, en dan gek, van mezelf. Want dingen gaan rondzoemen en ze worden een brei… of een berg… waar je tegenop kunt zien…

Dus: Je antenne is er. Je ziet, hoort, voelt, weet, leest, beleeft wat je ziet, hoort, voelt, weet, leest en beleeft. Dat kun je niet uitzetten. Dat is een deel van je “I” en van de “Am” en “Living”. En daar moet je iets mee. En heel erg vaak, echt heel erg vaak, is jouw unieke waarneming zo afgesteld op je wezen en op wat je mee mag maken, dat je er gratis en voor niets de tools bij hebt gekregen om je waarnemingen te interpreteren.

Blijf dat vooral doen. Interpreteer alles wat je ziet en hoort en voelt…. … .. Interpreteer het op je eigen unieke manier, met je eigen unieke, misschien wel gekke, kijk op de wereld. Met jouw verhalen. Met jouw woorden… En praat erover. Openlijk! Dan hebben we opeens een hele hoop om te delen!

Follow

Beste onderwijsbalie,

Ik heb van 29 van de 33 vakken die ik heb gevolgd in mijn bachelor psychologie en maatschappij officiële vakinhoudelijke beschrijvingen nodig met stempel en paraaf. Hoe kan ik daar aankomen? Bijgevoegd mijn cijferlijst…

Esther

—-

Beste Esther,

Je kunt hiervoor terecht in de bibliotheek. Daar kun je ze kopiëren…

Zuster Zondertijd

—-

Dus op een mooie vrije woensdag plan ik mijn uitje naar de UvT. Een middag moet toch genoeg zijn? Ik weet natuurlijk dat ik niet IN de bibliotheek mag komen zonder UvT pasje… maar ja… En ik weet ook dat ik daar niet kan kopiëren zonder UvT pasje… maar ja… Ik ga er maar eens heen. Even bellen dat ik eraan kom, helpt misschien. Goed… Daar gaan we dan.

‘Mevrouw, ik begrijp niet wat u nodig heeft…’
‘Vakinhoudelijke beschrijvingen… uit de syllabus.’
‘Die zitten in het depot, kunt u aanvragen…’
‘Eh…’

Uiterst behulpzame mevrouw helpt mij op weg in de computer, alles is tegenwoordig anders, schiet niet op… En ik vind de syllabi… En ik zoek de mijne…

‘Lukt het niet?’ Inmiddels sta ik weer bij haar balie…
‘Nee, het gaat maar tot 2004, en ik ben begonnen in 2005…’
‘Owh! Ik weet helemaal niet of we ze dan wel hebben!’

Na een korte dialoog met IT achtig magazijnmedewerker volgt de conclusie ‘hebben we niet’. ‘Waar moet ik dan heen?’

De studentenadministratie ligt tegenwoordig een kilometer verderop in het gebouw van de oude kunstacademie… Dat gebouw kent sluiproutes, maar ik ken ze niet. Dus moest ik grote cirkels lopen met veel trappen tot ik bij de ‘nummertjestrekker’ stond… en daar dan weer wachten… Dit alles om van weer een andere mevrouw te horen: ‘Wat heeft u nu nodig? Dat doen wij hier nooit, hoor… Wat heeft u nodig?’ Dat ging ook nog even overleggen. Slotsom volgde snel: ‘dat doen wij hier nooit’. ‘Wie zou dat dan wel doen?’

De onderwijsbalie van sociale wetenschappen ligt weer een kilometer aan de andere kant van het universiteitsterrein. Maar waar? Hoe heet die balie? Staat niet op de kaart. Ongerust kijk ik in het rond. Ik ben 2,5 uur verder… als ze nog maar open zijn… Waar moet ik heen?

Lichtend idee: Dat staat natuurlijk op internet. En ja hoor: Volg route O. Je hebt tegenwoordig routes. Er staat nergens waar ze heen gaan, maar ze zijn er wel. Dus ik volg route O, vind een soort balie, stap naar binnen en vraag of dit is waar ik moet zijn! En jawel! Dus ik opgelucht en blij. Voor mij zitten twee dames die duidelijk daar werken en in gesprek zijn.

Wat ik nodig heb…
Ik leg het uit. En ik zeg er keurig bij: Ik heb gemaild, een tijd terug, en toen kreeg ik de aanwijzing om dit bij de bibliotheek te regelen, maar die hebben het niet, en de studentenadministratie ook niet. Dus nu ben ik hier, en ik ga niet meer weg tot ik het heb, want ik heb het echt nodig.
‘Wat heeft u dan precies nodig? Ik begrijp het niet.’
Ik herhaal het verhaal…

‘Dan zit je hier goed!’

Dat zou goed nieuws moeten zijn, maar ik werd boos. Want waarom ben ik dan naar de bibliotheek gestuurd? Dit was op z’n minst vreemd… ‘Wie was dat dan, die zei dat je naar de bibliotheek moest?’ Ik noem de naam… ‘Dat ben ik!’

En daar bleef het vervolgens bij. Geen ‘sorry’, geen ‘ow, dat is raar’, of ‘dat is dom’… Niet eens een ‘ow’ zonder ‘dat is raar’… Niets. Ze staat op en pakt een paar boekjes, en zegt dan doodleuk: ‘Die gaan maar tot 2004… ‘Ik weet niet waar ik dan moet kijken.’

Wat denk je van online? Ja, natuurlijk online. Maar daar zou heel veel tijd in gaan zitten. Met een enorm negatief smoel telt ze de vakken waar ik een kruisje voor heb gezet op mijn cijferlijst… ‘Wanneer heb je ze nodig?’

‘Nu.’

‘Nee, wanneer is je deadline?’

‘Nu.’

‘Wanneer begint je studie?’

‘Zo snel mogelijk.’

Verwarring… Ik leg haar uit dat ik al een tijd bezig ben met kastje muurtje praktijken wat heel veel zaken betreft en dat ik daardoor telkens niet kan beginnen en dat dit het laatste is wat ik nodig heb… ‘Maar wanneer begint je studie dan precies?’ ‘Zo snel mogelijk, wanneer ik dat wil.’

De andere Zuster, die me al de hele tijd vies aankijkt en al tig opmerkingen tussendoor heeft gemaakt die ik hier maar niet zal herhalen zegt prompt: ‘Nou, dan kun je ook nog wel even wachten.’ ‘Je hebt een kopie van je cijferlijst van medio maart, zie ik, dat is ook al een tijd terug…’ ‘Je kunt niet verwachten dat iemand ineens van alles voor je gaat regelen.’

De twee Zusters  zijn het duidelijk met elkaar eens, maar ik ga nergens heen. Ik heb beloofd te blijven staan, dus ik doe dat. Ze pruttelen nog wat. Tot de eerste Zuster na nog een keer tellen zegt: ‘Ik heb hier helemaal geen tijd voor.’

‘Hm, nou ik heb de hele dag de tijd. Ik heb hier de dag voor genomen… Tis dat het niet bij de bieb kan, anders was ik al klaar geweest.’

Als ik niet had geopperd om het zelf te doen, op desnoods een computer in het hoekje achter ze, en als ik niet had aangedrongen dat ik het graag zelf wilde doen… Dan had ik ze nu nog niet gehad… Want toen de agenda tevoorschijn kwam was het vooral ‘Ehm’ en ‘Nee’ en ‘Ik zie geen mogelijkheid…’ Maar ik heb vet onbehoorlijk mijn poot stijf gehouden en er verscheen een laptop van de ICT en ik mocht het zelf regelen.

Maar dan nog de stempeltjes en de paraafjes… Of Zuster daar tijd voor had, en wanneer dan? Ze hoefde alleen maar elk blaadje te stempelen en er een krabbel bij te zetten… Zucht, steun, kreun… Misschien dat dat deze week nog ging lukken. Anders volgende week? Tja, tis wat, daar ben je dan afhankelijk van…

Dus een anderhalf uur later, na het opdiepen van alle beschrijvingen en een printactie bij een plaatselijke copyshop… Terug via route O, naar de Gezusters Zondertijd.

‘Ja, ik vond het best wel een beetje moeilijk hoe je hier zo binnen kwam stormen… Ik wil altijd iedereen helpen, maar dit vond ik niet prettig.’

‘Ja, je hebt gelijk. Ik was ook best stormachtig. Dat word je ook wel wanneer je overal wordt heen gewaaid.’

Stilte.

Follow

Of een achttal vrijstellingen…

Deel 1

Inmiddels zit ik hier met drie prachtige mapjes vol met kopietjes van diploma’s, cijferlijsten en vakinhoudelijke beschrijvingen van de vakken die ik heb gevolgd…

Het plan was: Een opleiding doen aan de LOI tot docent Nederlands aan het Voortgezet Onderwijs.
Ik ben eerst jaren bezig geweest met het overwinnen van allerlei vreemde obstakels, waarvan er enkele niet eens blijken te bestaan, maar nu was ik er dan toch echt klaar voor… Dacht ik.

Veel mensen zeggen: Wat moedig! Nog een studie beginnen en dan ook nog helemaal zelfstandig bij de LOI… Dat vraagt wel wat doorzettingsvermogen… En ik kan je nu al zeggen: DAT IS WAAR! (Maar ik ben nog niet eens begonnen…)

Wat ik wel heb gedaan is ‘gaan studeren’. En daar is meer moed en doorzettingsvermogen voor nodig dan voor de opleiding zelf, als je het mij vraagt.

Gewoon, zodat je even weet hoe zoiets in zijn werk gaat, op je bijna 35ste… Een vak leren. En ik ben nog nergens… Komt ie:

Stap 1.) Je ontdekt dat je vak (musicus, en docerend musicus ook nog) geen enkel zeker perspectief meer biedt voor de toekomst. Ok, je komt net rond, maar voor hoe lang? En ondertussen moet je een beetje op je energie gaan letten, doorwerken tot je 75ste, maar waar dan? Nou ja, niet realistisch. Herken het probleem: Nederland is geen land om musicus te zijn.

Stap 2.) Erken het probleem. Er moet dus iets veranderen. Eerst een paar jaar klagen tegen iedereen die je ziet… Tegen je ouders (die wel gewoon een huis hebben kunnen kopen op twee kunstenaarsinkomens, een huis dat nu meer waard is dan toen, wel te verstaan…), tegen je vrienden (IT’ers en anders soortgelijke exacte mensen, enne…  …docenten), tegen collega’s, tegen mensen in de trein… Klinkt als: Toen ik aan mijn studie begon waren er nog subsidies voor muziek, voor scholen, voor verenigingen, voor muziekscholen… dat ligt allemaal op zijn gat… en bovendien worden er veel te veel mensen opgeleid… Maar klagen is niet erkennen dat je een probleem hebt… Dus dat was stap twee, daar kwam ie: Ik moet zelf veranderen, want de wereld gaat het niet voor me doen, hoe stom ik dat ook vind.

Stap 3.) Prima, we komen er wel. Brainstormen. Wat dan wel? Daar zit je dan met je VWO en je HBO docerend musicus (dat geen onderwijsbevoegdheid blijkt te geven, ook al heb je wel onderwijskundige vakken gehaald en stage gelopen)… En wat heb je verder? Een onafgeronde propedeuse Nederlandse taal- en letterkunde, een bachelor Psychologie en Maatschappij… Niets van dat alles geeft uitzicht op een baan… Dat onderzoek je, dan weet je dat. Een mooie optie is een master Economische psychologie… maar dan werk je straks ergens waar je helemaal niet blij gaat zijn… Of dan Marketing psychologie? Of dan toch maar gaan coachen? Ja ja, zelfstandig zijn, dat was ik al, als musicus, en dat is geen lolletje… Nee, iets met zekerheid!!! Wat jammer dat ik al een HBO opleiding heb afgerond… De volgende kost me 8000 euro per jaar… Enige keuze is dus een master in het verlengde van mijn HBO of mijn universitaire Bachelor…

Kkrrrrrrrr….. WRONG!!!!!!

Na een jaar oriënteren en er niet uitkomen, informeer je bij mensen die zich hebben laten omscholen tot docent voortgezet onderwijs hoe ze dat nu hebben gedaan… Nou, een school zoeken die je per se nodig heeft, wiskunde dus, of Duits, of economie, en dan zorgen dat ze je daar willen houden en dat ze je scholing aanvragen bij het Rijk. Het Rijk heeft potjes. Mooi. Dus zoeken naar een vacature Docent Nederlands, want dat is het enige zinnige dat ik goed zou kunnen geven, en ook juist hetgeen dat ik graag geven zou… maar ja… Da gaat niet! Want in elke vacature staat: Alleen mensen met een onderwijsbevoegdheid kunnen solliciteren. Een jaar verstrijkt. Tot je via via via via via via per ongeluk iemand spreekt die zegt: Maar je mag een opleiding HBO voor in het onderwijs of de zorg altijd voor het lage wettelijke collegegeldtarief volgen, als je nog niet zo’n opleiding hebt… AH! Er is een regeling! Een hoop boosheid en teleurstelling verder, terwijl dit eigenlijk goed nieuws is, maar niet NA EEN JAAR, kom je bij de LOI.

Stap 4.) De LOI. Stap vier IS de LOI. De enige instelling waar ik met mijn avondbaan een deeltijd studie HBO kan doen om docent Nederlands te worden in het VO, is de LOI! Want ik moet overdag deeltijden… Tja! En laat dat nu net goed uitpakken! Want ze zijn klantvriendelijk. Ze nemen de telefoon binnen een paar minuten aan. Ze bellen je terug op afgesproken tijden. Ze geven je alle informatie die je nodig hebt en meer. Ze begeleiden je (ook in het klotetraject van het vragen van vrijstellingen dat volgt in Deel 2 van deze blog)… De LOI is top. En ik heb nog niets gedaan. Sorry, Fontys, UU, en UvT, maar daar kunnen jullie nog een puntje aan zuigen!

Maar wat blijkt? Bij de LOI kun je alle opleidingen altijd doen voor het tarief waarvoor ze het aanbieden, zij doen niet aan studies van 8000 euro, want ze zijn particulier… Ik had dus verdorie twee jaar geleden al begonnen kunnen zijn, en daar ben ik vier maanden geleden achter gekomen. RUK.

Stap 5.) Inschrijven. Nee nee nee… Dat gaat zomaar niet. Want, wijsheid is (de LOI kent de eigen tekortkomingen) eerst vrijstellingen aanvragen, dan heb je minder problemen met het terugvragen van het collegegeld, dat is dan namelijk meteen verrekend. Okay dan, doen we.

Deel 2

We zijn gekomen bij deel 2 van deze blog. Dat betekent dat het nu eindelijk over die verdraaide vrijstellingen zal gaan.

Dat is weer een heel aparte route. Die vele kromme wegen kent en uiterst vervelende blokkades in de vorm van juffrouwen achter balies…

De route loopt via de LOI naar alle onderwijsinstellingen waar ik de afgelopen jaren heb gestudeerd… De LOI wil namelijk diploma’s, cijferlijsten, werkervaring en vakinhoudelijke beschrijvingen… Is je aanvraag compleet dan gaat dat naar een sjieke onafhankelijke commissie, die beoordeelt of jij vrijstellingen krijgt. De LOI besteedt dit uit, want dat komt haar geloofwaardigheid ten goede. Goed plan.

Ik ken de commissie niet, die krijg je niet te zien, maar ik zou ze graag iets willen schrijven:

Lieve Commissie,

Ik ben het Fucking zat… Ik heb ALLES compleet en jullie vinden van niet, omdat ik geen Officiele Vakinhoudelijke Informatie heb met Stempel en Paraaf. Maar weten jullie ook dat de opleidingen die dingen niet eens bewaren? Dat je ze niet kunt krijgen? Dat niemand weet wie er mag tekenen en stempelen voor zoiets? Dat dit overbodig is gezien het feit dat je toch een cijferlijst hebt en dat je aan mag nemen dat Onderwijskunde onderwijskunde is en Middelnederlands middelnederlands? Zijn jullie dan niet allang blij met de grote moeite die ik heb genomen om bij alle vakken waar ik vrijstellingen voor aanvraag compleet te beschrijven wat ik heb gedaan en wat dat inhield? Neen. Jullie willen stempels en handtekeningen. Ik hoop Potdomme dat jullie het zullen lezen ook! Want ik heb er meer dan een maand werk aan gehad. Lees en geef me die vrijstellingen.

Hatelijke groet,

Esther

Dus… dat heb ik dan ook weer overleefd…

Ik verwijs de geïnteresseerde lezer vanuit hier graag door naar de volgende blog: De Gezusters Zondertijd. Dit is mijn satire op een dagje rondrennen op de UvT… op zoek naar tekstjes, stempeltjes en paraafjes…

Follow

Dag wereld!

Ik ben heel graag op je. Ik vind je mooi. Je kleuren en ook de wind en de zon, de bergen, de zee, een grassprietje of het uitgedroogde bed van een rivier… Ik vind je mooi en ik hou van je.

En ik mag op je zijn. Dat is een mooi cadeau. Dit is een plek vol wonderen, vol mogelijkheden, ook omdat ik hier niet alleen ben… Er zijn hier zoveel mensen om mee te delen en mee te spelen… om van te houden…

En dat precies vind ik heel moeilijk. Ik zou graag van al deze mensen houden, want zij zijn net als ik, op jou, in al dit moois. Maar het lukt niet!

Ik ben elke keer wel weer ergens bang voor en dat maakt dat ik niet kan genieten van jou of van de mensen die net zo zijn als ik… Ik verlies het van mijn angst.

Het is heel vreemd dat ik jaren lang niet eens door had dat ik vanuit angst leefde… Niet IN angst, maar wel VANUIT angst. Maar nu weet ik het zeker. En ik zie bij bijna alle mensen om me heen ook zoveel angst… Het uit zich in allerlei kleine dingen, sijpelt door het hele leven heen en het kleurt hoe ik je ervaar… Het kleurt hoe ik alles ervaar…

Vanochtend werd ik zo bang wakker, terwijl ik zo vol liefde naar bed was gegaan… En ik dacht nog: ‘Wat is er gebeurd? Waarom ben ik nou weer zo?’ Maar er is niets gebeurd. Al die angst is al zo lang de basis van mijn persoon, dat ik er mee wakker word. Vroeger voelde dat normaal, maar nu voel ik dat het angst is.

Wereld, ik wil je elke dag zien met de ogen van gisteravond. Ik wil je ervaren vanuit een liefdevolle vrijheid…

Dankjewel, wereld, dat ik dat hier mag leren…

Esther

Bijna alles wat we doen is gebaseerd op angst en het bedekken van die angst… Angst is het uitgangspunt voor de meeste van onze interacties. We zoeken veiligheid, vertrouwen en connectie, daar waar we bang zijn voor bedreiging, wantrouwen en alleen zijn… We ervaren dus geen veiligheid, vertrouwen en connectie, waarom zouden we anders zo hard zoeken???????? We leggen van alles vast om het veilig te stellen voor de toekomst… We willen iets of iemand ‘nooit meer kwijt’ wat impliceert dat we ergens bang zijn om te verliezen.

Angst is het uitgangspunt voor de zoektocht naar veiligheid. Je gaat zoeken omdat je je angst wilt bedekken.

Maar je kan alleen maar echte veiligheid, vertrouwen en connectie ervaren als je je angst niet meer bedekt en gaat zien dat je angst niet ‘waar’ is.

Als je naar de wereld zou kijken met ogen vervuld van liefde dan zou je niet bang zijn. Dan zou je angst niet ‘waar’ zijn. Je zou je niet onveilig voelen, want je zou je kern voelen. Je zou niet wantrouwen, want je zou kennen. Je zou niet eenzaam zijn, want je zou in connectie staan. Je zou onderdeel zijn van het grote geheel en totaal niet bang zijn om af te wijken of vrij te zijn… Dus waarom is angst dan een goed uitgangspunt? Waarom kiezen we massaal voor angst om ons te dirigeren? Terwijl liefde zoveel beter bij ons past?

Nu leef je mssn in angst, zonder dat je het weet? Je past je aan, je bent afhankelijk van de wereld om je heen om gelukkig te kunnen zijn, je voelt je zwart, grijs of saai of ongelukkig zelfs, je voelt je een half mens… Je conformeert en je functioneert… En anderen zeggen dan: ‘Het gaat goed met (vul hier je naam in)!’ Omdat je kennelijk prima conformeert en prima functioneert… Maar je bent niet vrij.

Zonder angst was je vrij geweest…

Follow

Iedereen gaat anders om met de uitdagingen in het leven. De een is een onvermoeibaar vechtertje, de ander steekt zijn kop in het zand of stuift er vandoor, en dan zijn er nog alle mogelijke combinaties en gradaties van deze twee uitersten…

Ik begin te ontdekken dat ik eigenlijk geen vechtertje ben maar dat ik lijd aan chronische zelfoverschatting. Natuurlijk denkt elk vechtertje dat op het moment dat het bijltje erbij neergelegd moet worden, maar het voelt alsof ik gewoon niet zo sterk ben als ik wel zou willen zijn! Zo VOELT het.

Je bent niet alleen. Ten minste, de meeste mensen leven niet alleen. Je leeft en werkt met mensen die je liefhebt, die je de moeite waard vindt en waar je je energie in wilt stoppen. Er is een moment geweest waarop je hebt besloten dat je daarvoor wilde vechten, en elke keer kom je na wat onrustig vaarwater weer in de kalmere stroom… Dan kan je bijkomen. Je kan ff dobberen. De zon voelen. Liefde voelen. Liefde geven. Productief zijn. Er is ruimte en er is tijd. Creativiteit.

Maar iedereen van boven de 16 weet dat er hele periodes in je leven zijn dat je NU moet dobberen maar dat je in een wildwaterattraktie zit…

Mijn eerste reactie is altijd de kop in het zand. Bij mij ziet dat er als volgt uit: Ik ontken dat het zo moeilijk is als het is, grotendeels omdat ik vind dat niets zo moeilijk hoeft te zijn, en ik houd mezelf voor dat het snel voorbij zal zijn. Allebei onzin. Als het een puinhoop is en het raakt je, dan is dat zo. Helpt echt niets om dat te ontkennen. En je weet nooit hoe lang zoiets nog blijft duren, dus jezelf sussen met ‘we zijn er bijna’ is geen garantie op een goede afloop. Wat zou je nu doen als je wist dat het eeuwig zo zou zijn? Maar dat is ‘t ‘m nou juist, dat willen we niet zien. We hopen op beter. We richten ons op een toekomst die er nog niet is. Wie zegt dat ie komt?

En dan ga ik ineens alles doen wat ik kan doen, want ik ben o zo bang dat het erger wordt of langer gaat duren… Dus ik loop mezelf 100 x voorbij om de chaos die er is te structureren, te bevatten, te controleren…

Ben ik de uitputting nabij dan ga ik voelen dat het ‘allemaal geen nut’ heeft. Logisch ook, waarschijnlijk heb ik zo hard gevochten in een paar weken als de gemiddelde gematigde aanpakker in een jaar… Maar omdat alles bij mij in een week of wat opgelost moet zijn, ‘poef’, kan ik niet gewoon relaxen als het ‘mis’ is.

Dus ik kan het niet oplossen. Ik hoor geen ‘poef’, ik ben doodop, en de complete futiliteit breekt mijn strijdvaardigheid. En wat dan???

Ja… Wat dan…

Dat was het vechtertje.
Esther was haar naam.
Het duurde haar te lang,
En toen is ze gegaan…

…

Ik ben niet gegaan. Ik ga eigenlijk bijna nooit. Ook als ik niet meer kan vechten, dan blijf ik meestal toch staan. En of dat nou zo slim is? Ik weet het niet… Ik weet nooit wanneer het tijd is om te gaan… En ik weet ook niet hoe lang ik moet blijven staan…

Mijn horloge geeft dat allemaal niet aan.

Follow

‘Dag mevrouw, meneer… Is uw romanticus ook weleens moe?’

Ik heb onlangs gesproken met mijn romanticus. De romanticus is het Goethe-deel van mijn persoonlijkheid. Sommige mensen hebben er geen. Bijna alle kunstenaars hebben er in ieder geval wel een… En de mensen die er geen hebben vinden de mensen die er een hebben over het algemeen emotioneel en dramatisch…

Ik sprak mijn romanticus omdat ie de laatste tijd zo moedeloos doet… En dat is irritant, want ik heb een heel sterke romanticus en dat moedeloze overheerst nogal. Dus we moesten praten. Daar hoort dan een kop thee bij…

En ik vroeg hem (het is een hij…) of hij me kon vertellen waarom hij zo moedeloos was?

Hij roerde afwezig in zijn kop thee zonder suiker en gaf een ogenblik geen antwoord. Keek me toen betekenisvol mistroostig aan en zei: ‘Ik verlang naar meer…’

Kijk, het probleem met de romanticus is dat ie niet snel tevreden is. Alleen wanneer hij op zijn top mag beleven wat het leven kan geven, dan voelt hij zich vol en vrij… Maar daarna volgt altijd de onverteerbare pijn van het verlangen naar het volgende volle en vrije moment…

Ik keek hem in zijn mistroostige ogen en voelde hoe hij al weken had rondgelopen met dit ‘verlangen’… Het was meelijwekkend om te voelen hoeveel melancholie iemand meedraagt wanneer vervulling zijn enige doel van bestaan is… Hoe leeg voel je je als je naar niets anders verlangt dan opperste vervoering?

Er is een probleem met de romanticus en zijn verlangen: Het duurt langer dan hij kan dragen. Mijn gesprekspartner liet zich kennen, vertelde me hoe leeg hij was in zijn hart, hoe hij schreeuwde om voldoening en hoe hij elke keer weer werd geconfronteerd met die leegte en de honger…

Hij is niet dom. Allerminst. Hij zit vol levenswijsheden, ook over geduld en tevredenheid. Het was een goed gesprek. En op het laatst schoot me iets te binnen… ‘Misschien, als je zo graag wilt verlangen, kan je naar iets verlangen wat je al hebt…’

Hij schudde zijn hoofd, roerde in zijn kop thee en zei, ‘ik denk niet dat dat gaat werken.’

Follow